Gastcolumn – Terrence Riepma

‘Tijd waarin we zien welke leerlingen opstaan’ 

 Als je me op 31 december vorig jaar had verteld dat het jaar 2020 zo zou verlopen, had ik je waarschijnlijk uitgemaakt voor een halvegare. En terecht. Wie had dit nou kunnen zien aankomen? Bijna veroorzaakte Amerika en Iran een derde wereldoorlog. Toen overleed Kobe Bryant. Ondertussen stond Australië in de fik en brak er als hoogtepunt ook nog een virus uit. En nu schrijf ik erover: dat ik deze column vanuit huis schrijf is zo heel gek nog niet, maar de manier waardoor ik van deze column afweet wel. 

Thuis, zittend achter je bureau met een warme kop chocolademelk, starend naar je laptop voor een aantal uur met je oortjes in. Ja, dat is hoe wij nu school hebben. In een videochat (of zeg maar gerust audiochat, onze camera’s doen we toch niet aan) met de hele klas, en soms zelfs met drie klassen, krijgen wij steeds te horen wat we in deze periode gaan doen om onze studiepunten te krijgen. De één luistert aandachtig mee en weet precies wat hem of haar te doen staat. De ander, niet zo. Sommige verdwijnen volledig en dan hoor je niks meer van ze. Hoort er allemaal bij. 

Het is dus ook een tijd waarin we zien wie er opstaan en wie niet. Opstaan in de zin van ondernemen, daadkracht tonen en gedisciplineerd te werk gaan. Leerlingen die laten zien waar ze van gemaakt zijn. Leerlingen die laten zien hoe je deze tijd door moet komen, zonder dat het ten koste gaat van jezelf en je werk. En dat vind ik prachtig. Ik ben zelf ook zo ingesteld en als ik dan zie hoe anderen te werk gaan en hun beste beentje voor zetten, dan kan ik dat echt waarderen. Ik zie dat ook als een talent, want niet iedereen is ermee geboren en niet iedereen pakt dat zomaar klakkeloos op. 

Maar dat kan ook niet altijd. Het is lastig en het is even wennen. Dit moet je dan ook niet zien als een sneer naar mensen die er moeite mee hebben. Nee, dit is een compliment naar iedereen die zo goed mogelijk omgaat met deze situatie. Kijk, ik had er zelf ook niet meteen vertrouwen in dat het zou gaan werken. Sterker nog, ik werd vrij onzeker over mijn toekomst op deze school. Ik was er vrij zeker van overtuigd dat thuisschool een gigantisch obstakel zou vormen voor me op weg naar het tweede jaar. Ik dacht dat het behalen van mijn studiepunten, en daarmee de norm, ingewikkelder dan ooit tevoren zou worden en ik de boot zou missen naar de tweede. 

Ik ben daarom ook blij dat dat zeer hoogstwaarschijnlijk niet het geval zal zijn. Ik heb in periode 3 in principe alles gehaald wat er te halen viel. De benodigde norm aan het eind van het jaar voor overgang? Die heb ik zowat al gehaald.  

Mijn vertrouwen keerde terug. En dat had ik nodig, want (zelf)vertrouwen is voor mij hetzelfde als wat brandstof is voor een vervoersmiddel. Vertrouwen en zekerheid zijn mijn twee brandstoffen. Zonder ben ik maar een standaard individu. Alsof je een telefoon zou resetten naar de fabrieksinstellingen: er zit niks speciaals in. 

Helaas neemt dit niet weg dat de situatie nog steeds een beetje raar is. Misschien ook wel een beetje eng. Maar neem nu maar van mij aan: angst is een slechte raadgever. Bedankt voor dat advies, mam. 

Stay safe. 

~ Terrence Riepma